Cechy drzewa: W swojej ojczyźnie daglezja zielona osiąga nawet 110 metrów wysokości, a średnica pnia dochodzi do 4,5 metra. W Polsce drzewo rośnie do 55-60 metrów wysokości - to najwyższy gatunek drzewa spotykany u nas. Pień ma prosty, kora początkowo gładka i szara, z wiekiem gruba, czerwonobrązowa, spękana z żywicznymi pęcherzykami. Korona gęsta, regularna, stożkowata, prosta i wysmukła. Spłaszczająca się po wielu latach. Roślina wiecznie zielona i dość szybko rosnąca. Największe przyrosty ma w wieku 20-30 lat. U dorosłych i wiekowych drzew pierwsze, boczne gałęzie rosną dopiero od wysokości 20-30 metrów. Jednakże drzewo rosnące na słonecznych stanowiskach długo utrzymują pełne ugałęzienie koron. Pączki ostre, wydłużone, czerwonobrązowe.
Liście. Igły do 3-4 cm długości, z wierzchu jasnozielone, błyszczące, a od spodu z dwoma jaśniejszymi, srebrzystymi paskami woskowego nalotu. Ułożone na gałązkach grzebieniasto. Są miękkie i giętkie. Po roztarciu pachną cytrusami.
Kwitnienie. Kwitnie na przełomie kwietnia i maja. Roślina jednopienna.
Kwiaty. Kwiaty męskie żółtawe, zebrane w cylindryczne, drobne kotki. Wyrastają pojedynczo w kącikach igieł na spodniej stronie gałązek. Kwiaty
żeńskie w małych, zielonopurpurowych szyszeczkach, które wyrastają na końcach bocznych pędów. Kwiaty pojawiają się najczęściej w wierzchołkowych częściach korony. U drzew rosnących na słonecznych stanowiskach spotyka się je także na nisko rosnących gałęziach.
Szyszki. Szyszki zwisające, brązowe do 10 cm długości, osadzone na krótkich trzoneczkach. Szyszki są zielonkawe w początkowej fazie rozwoju, a następnie
brązowieją. Charakterystyczną cechą są ich trójzębne łuski. Dojrzewają w tym samym roku, a po wysypaniu nasion opadają (w kolejnym sezonie) z gałązek w całości (w przciwieństwie do szyszek jodłowych, które nie opadają). Nasiona zaopatrzone w skrzydełka.
Pochodzenie: Zachodnia część Ameryki Północnej (od Vancouver do Kalifornii).
Rozmaitości:
Obok sekwoi i mamutowca jest to najpotężniejsze drzewo iglaste na świecie. W Polsce jest to najwyższe rosnące drzewo - rekord wynosi prawie 60 metrów wysokości - tyle osiagnęła daglezja z rejonu Gór Bardzkich. Daglezja żyje kilkaset lat. Słabo rośnie na glebach suchych, piaszczystych, ubogich i podmokłych. Jednakże jest bardziej odporna na suszę niż świerk pospolity i jodła pospolita. Podczas surowych zim brunatnieją przemarzające igły i opadają. Mało wytrzymała bywa na zanieczyszczenia miejskie. Rozmnaża się z nasion. Dobrze znosi przesadzanie dzięki obfitemu systemowi korzeniowemu. Niestety w młodości bardzo niestabilna - potrafi się wywrócić z powodu sinych wiatrów bądź zalegającego na gałązkach śnegu. Daglezja jest odporna na grzyba, ale bywa bardzo niszczona przez zwierzynę płową. Młode drzewka trzeba dobrze zabezpieczać przed sarnami i jeleniami.
Nazwa daglezja pochodzi od szkockiego botanika Davida Douglasa. Dzięki niemu została sprowadzona do Europy w 1827 roku.
Drewno daglezji jest wytrzymałe, cenione i wykorzystywane do wszelkiego rodzaju konstrukcji (słupy, maszty, dachy, mosty) oraz do produkcji sklejki.
Drzewa podobne: Jeśli na drzewie znajdują się szyszki to nie można daglezjii pomylić z innymi rodzajami drzew, jeśli nie ma szyszek to dla amatora podobna będzie do jodły czy świerku.
Lokalizacja zdjęć: Arboretum w Rogowie, Warszawskie Łazienki, Żyrardów przy basenie AQUA.
Odmiany daglezji zielonej: Z odmian daglezji w Polsce spotyka się głównie odmianę siną o srebrzystych igłach pochodzącą z Gór Skalistych w USA.
Daglezja zielona odmiana sina (Pseudotsuga menziesii var. glauca) rośnie dużo niżej - góra do 15-20 metrów wysokości i nie traci nisko położonych, bocznych gałęzi. Jej igły posiadają błękitnosrebrzysty odcień, czym bardzo przypominają świerki srebrne. Ma mniejsze wymagania glebowe i wilgotnościowe. Jest też bardziej mrozoodporna.
Nazwa angielska: Douglas fir, Douglas spruce, Oregon pine and Columbian pine.