Cechy drzewa:
Dawidia chińska to drzewo do 20 metrów wysokości. W Polsce dużo niższe - rośnie do 8, góra 10 metrów. Pączki duże, pokryte kilkoma łuskami.
Liście. Liście pojedyncze, szerokojajowate, świeżo zielonej, soczystej barwy, osiągają do 14 cm długości. Są grubo piłkowane, u nasady sercowate, natomiast na szczycie zwężają się w ostry wierzchołek. Pod spodem gęsto i szaro owłosione. Na wiosnę liście dawidii maja brązowy kolor, a na jesieni żółty z brązowymi naciekami. Ogonek liścia jest koloru czerwonawego, długości do 7 cm.
Kwiaty. Kwiaty dawidii są bezpłatkowe, zebrane w kuliste główki, w których kwiaty męskie otaczają jeden kwiat obupłciowy. Kwiatostany
podparte są 2 zwisającymi, dużymi, białymi płatkowatymi podsadkami, które przypominają kształtem chusteczki. Jedna z podsadek o połowę dłuższa od drugiej, osiągają długość nawet do 18 cm. Pod koniec kwitnienia podsadki opadają z drzewa.
Kwitnienie. Dawidia kwitnie pod koniec maja.
Owoce. Owoce dawidii to elipsoidalne, prawie kuliste, pestkowce długości do 2,5 cm. Owoce koloru brązowo-zielonego, później czarnawe, osadzone są na długich szypułkach i zawierają od 3 do 5 nasionek.
Pochodzenie: Chiny.
Rozmaitości: Dawidia jest wrażliwa na wiosenne przymrozki, duże mrozy i susze. Młode drzewka należy okrywać na zimę. Dobrze znosi zacienienie. Wymaga gleb żyznych, próchniczych, świeżych. Rozmnaża się z nasion. Kwitnie pod koniec maja, a czasami dopiero na początku czerwca. W Polsce rzadko ale owocuje. Ze względu na wygląd kwiatów zwana jest często drzewem chusteczkowym. To jedno z piękniejszych drzew możliwych do uprawy w naszym klimacie. Liście opadają od połowy do końca października.
Dawidia odkryta została w Chinach w 1869 roku przez francuskiego misjonarza - ojca Armanda Davida (od nazwiska pochodzi nazwa tego drzewa). Należy do gatunków zagrożonych i ginących w skali całej Ziemi.
Drzewa podobne: To wyjątkowe i oryginalne drzewo - ciężko go pomylić z innymi.
Lokalizacja zdjęć: Arboretum w Rogowie. Ogród Botaniczny w Warszawie.