Cechy drzewa:
Laurowiśnia wschodnia w ciepłych rejonach Polski to niskie drzewo rosnące do 3-4 metrów wysokości. W pozostałych miejscach spotykana jest jako rozrastający się na boki krzew. Roślina zimozielona. Pędy nagie i zielonkawe.
Liście. Liście eliptyczne, grube, skórzaste, lśniące o długości do 15 cm. Liście są ustawione skrętolegle. W części wierzchołkowej drobnoząbkowane (często aż do połowy długości). Poza tym brzeg nieznacznie podwinięty. Kolor liści intensywnie zielony, młode listki jaśniejsze.
Kwitnienie. Kwitnie na początku maja. Czasami pod koniec lata powtarza kwitnienie.
Kwiaty. Kwiaty białawe zebrane w wyprostowane grona do 12 cm długości. Dekoracyjne. Przypominają nieco kwiaty czeremchy późnej.
Owoce. Okrągłe, średniej wielkości, czarne pestkowce zebrane w grona. Początkowo zielonkawe. Zwisają na ogonkach. W Polsce laurowiśnia rzadko kiedy zawiązuje owoce.
Pochodzenie: Południowo-wschodnia Europa, Kaukaz, Azja Mniejsza.
Rozmaitości:
Dobrze sobie radzi z cienistymi i osłoniętymi stanowiskami. Nie jest mrozoodporna. Przemarza powyżej linii śniegu ale dość dobrze się regeneruje.
Laurowiśnia to roślina trująca. Wszystkie jej zielone części zawierają glikozyd, z którego wydziela się cyjanowodór.
Im dalej na południe tym można spotkać coraz większe drzewa laurowiśni. W Chorwacji osiągają one ponad 6-7 metrów wysokości i owocują obficie już w sierpniu.
Lubi cięcie i bywa stosowana jako żywopłot. Posiada kilka dekoracyjnych i bardziej odpornych na mróz odmian.
Drzewa podobne: Ze względu na liście laurowiśnia wschodnia przypomina niektóre różaneczniki albo liście laurowe - roślina ta jednak w Polsce nie występuje. Kwiatostany i owoce ma bardzo podobne do czeremchy późnej, od której różni się pokrojem i pąkami.
Lokalizacja zdjęć: Żyrardów - ogrody przydomowe. Zamek Książ. Arboretum w Rogowie.