Cechy drzewa:
Parocja perska to małe drzewo do 8 metrów wysokości lub krzew o wielu pniach do kilku metrów wysokości. W Polsce nie osiąga aż takich rozmiarów. Korona najczęściej rozłożysta. Kora odchodzi nieregularnymi płatami ukazując odcienie brązu i żółci, przypominając korę platana czy stewarcji.
Liście. Liście pojawiają się po kwitnieniu. Liście są podobne do bukowych i oczarowych, aczkolwiek są barwy znacznie żywszej zieleni i z bardziej wyrazistymi nerwami. Na jesieni wspaniale przebarwiają się na odcienie czerwieni, żółci i pomarańczy. Nie opadają na zimę - wiszą na gałązkach drzewa aż do wiosny.
Kwiaty. Kwiaty czerwone bez płatków korony. Pojawiają się już pod koniec zimy na nagich gałązkach. W Polsce otwieranie pąków kwiatowych następuje najczęściej na początku marca.
Owoce. Owoce przypominają torebki owocowe oczarów. Są brunatne, lekko owłosione, drewniejące, dwukomorowe, które pękając otwierają się dwoma klapami.
Zawierają w każdej z komór pojedyncze, eliptyczne nasiono.
Pochodzenie: Persja, Iran.
Rozmaitości:
Parocję perską cechuje bardzo powolny wzrost - zaliczana jest do grupy żelaznych drzew.
To drzewa o najtwardszym drewnie i bardzo trudnym do obróbki. Dzięki temu drzewa te są odporne na ataki wszelkich mikroorganizmów, pleśni, gnicie czy inne uszkodzenia. Jest również odporna na nasze mrozy.
Generalnie parocja preferuje gleby urodzajne. Jest wysoko tolerancyjna na wapno w podłożu. Odporna na przycinanie - daje się formułować wedle upodobań np. w celu odkrycia dekoracyjnego pnia lub kształtowania rozłożystej korony.
Nazwa drzewa pochodzi od nazwiska niemieckiego przyrodnika i podróżnika F.W. Parrota.
Drzewa podobne: Liście parocji przypominają liście mniej popularnych u nas oczarów.
Lokalizacja zdjęć: Arboretum w Powsinie, arboretum w Rogowie, park w Żelazowej Woli, Ogród Botaniczny w Łodzi oraz w Poznaniu, Muzeum Ziemi w Warszawie.