Cechy drzewa:
Klon polny, zwany paklonem, to drzewo wysokości do 25 metrów. Zazwyczaj jednak dużo niższe i trudno spotkać osobniki powyżej 8-10 metrów. Kora delikatnie spękana.
Liście. Liście małe, głównie 3-klapowe, choć czasami trafiają się 5-klapowe. Liście ciemnozielone, a na jesieni przebarwiają się na żółto. Ogonki liściowe zawierają sok mleczny.
Kwiaty. Kwiaty zielonkawe i niepozorne, zebrane w baldachogronach. Ukazują się po rozwoju liści.
Owoce. Skrzydlaki ustawione pod kątem 180 stopni.
Pochodzenie: Europa Środkowa i Południowa, Kaukaz, Azja Mniejsza.
Rozmaitości: W Polsce popularny poza górami i Suwalszczyzną. Odporny na choroby i szkodniki. Dużo rzadziej spotykany niż pozoastały rodzime klony. Najstarszy i największy klon polny rośnie w Dobrzycy w woj. wielkopolskim w parku pałacowym. Ma wiek ponad 330 lat, wysokość 21 metrów i posiada w obwodzie 460 cm (stan na 2011 rok).
Drzewa podobne: Ze względu na mniejsze liśćie nie powino się go pomylić z pozostałymi naszymi klonami. Nieco podobny do rzadkiego u nas klonu francuskiego.
Lokalizacja zdjęć: Żyrardów, ul. Jaktorowska, Warszawa Park Dreszera, Park Ujazdowski, Ogród Botsniczny, Milanówek okolice dworca PKP, arboretum w Rogowie.
Cechy drzewa:
Klon tatarski to małe drzewo o wysokości do 8-10 metrów. Kora szarawa.
Liście. Liście bardzo zmienne do 10 cm długości. Jajowate, zaokrąglone lub sercowate u nasady. Na brzegu podwójnie piłkowane ale nieregularnie. Czasami za słabo zaznaczonymi klapami. Liście owłosione - starsze nagie - koloru zielonego. Na jesieni przebarwiają się na żółto bądź rzadziej na czerwonawo.
Kwiaty. Kwiaty pachnące, zielonawe i białe w wyprostowanych wiechach. Zupełnie inne niż u znanych u nas klonów.
Kwitnienie. Klon tatarski kwitnie pod koniec maja i na początku czerwca.
Owoce. Skrzydlaki ustawione równolegle, czasami nawet nachodzą na siebie. Koloru zielonawego, następnie czerwone a po dojrzeniu brązowe.
Pochodzenie: Pd.-Wsch. Europa, Turcja.
Rozmaitości: Kwiaty pojwiają się po rozwoju liści. Skrzydlaki wiszą aż do wiosny. Wytrzymały jest na susze i mrozy. Dobrze znosi cięcie - można go stosować na żywopłoty. Rozmnaża się z nasion.
Drzewa podobne: Ze względu na liście i kwiatostany ciężki do identyfikacji, jako klon. Jedynie skrzydlaki typowo klonowe. Łatwy do pomylenia z klonem ginnala.
Lokalizacja zdjęć: Żyrardów ul. Limanowskiego, Opolska, Mireckiego, Nila.
Cechy drzewa:
Klon ginnala to drzewo rosnące do 6–10 metrów wysokości, z krótkim pniem i smukłymi gałęziami. Kora jest cienka, matowo-szaro-brązowa i początkowo gładka, ale na starych drzewach staje się płytko spękana.
Liście. Liście z trzema lub pięcioma ostro zakończonymi klapami, z których można wyróżnić dwie małe klapy przy podstawie (czasami nieobecne) i trzy większe wierzchołkowe. Klapy są grubo i nieregularnie ząbkowane, a górna powierzchnia liścia nieco błyszcząca. Liście stają się jesienią jaskrawo pomarańczowe, aż do intensywnie czerwonawych i wiszą na smukłych, często zabarwionych na różowo ogonkach o długości 3–5 cm .
Kwiaty. Kwiaty są żółto-zielone, 5-8 mm średnicy, roznące w wiechach. Pojawiają się wiosną wraz z rozwojem liści.
Kwitnienie. Klon ginnala kwitnie na przełomie maja i czerwca.
Owoce. Owocem jest para czerwonawo-zielonych, małych skrzydlaków dojrzewająca późnym latem aż do wczesnej jesieni. Wiszą na gałązkach aż do wiosny.
Pochodzenie: Pochodzi z północno-wschodniej Azji od najbardziej wysuniętej na wschód Mongolii na wschód do Korei i Japonii oraz na północ do rosyjskiego Dalekiego Wschodu w dolinie rzeki Amur.
Rozmaitości: Klon ginnala jest blisko spokrewniony z klonem tatarskim, a niektórzy botanicy traktują go jako jego podgatunek Acer tataricum subsp. ginnala. Głęboko klapowane liście odróżniają go od klonu tatarskiego, który ma liście bardziej matowe, nie klapowane lub tylko delikatnie klapowane. Czasami zwany jest klonem amurskim.
Drzewa podobne: Klon tatarski z mniej wyraźnymi klapami, od którego klon ginnala potrafi się jesienią dużo ładniej przebarwić.
Lokalizacja zdjęć: Ogródek autora, arboretum w Rogowie.