Cechy drzewa:
Klon mandżurski to drzewo do 7 metrów wysokości. Najwyższe okazy potrafią osiągnąć 10-13 metrów. Kora ciemnoszara bez charakterystycznych przebarwień.
Liście. Liście zielone, złożone, trójlistkowe (trójklapowe) z długimi, czerwonymi ogonkami. Przypominają tropy głuszca. Długość liścia do 12 cm. Wypuszcza liście wczesną wiosną, a ciemnozielone liście kontrastują z czerwonymi ogonkami przez cały sezon wegetacyjny. Jesienią liście przebarwiają się na łososiowo i czerwono.
Kwiaty. Kwiaty są żółtawo-zielone, produkowane w baldachogronach po trzy do pięciu razem.
Owoce. Skrzydlaki dość duże, skrzydełko po 4 cm, ustawione pod kątem ok. 60 stopni.
Pochodzenie: Mandżuria, Korea, Chiny (południowo-wschodnie Gansu, Heilongjiang, Jilin, Liaoning, południowe Shaanxi) i Rosja.
Rozmaitości:
Spotykany głównie w arboretach i kolekcjach hobbystycznych. Nnadaje się do małych ogrodów. Najlepszy wzrost osiąga w pełnym słońcu lub w półcieniu oraz w kwaśnej lub obojętnej glebie, która jest wilgotna, ale dobrze przepuszczalna. Mrozoodporny chociaż pierwsze liście są uszkadzane przez majowe przymrozki. Bardzo urokliwy jesienią - liście przybierają niespotykane u nas odcienie czerwieni i różu. Klon mandżurski został po raz pierwszy wprowadzony do uprawy w Europie w 1904 roku, kiedy te klony posadzono w Królewskich Ogrodach Botanicznych w Kew w Wielkiej Brytanii.
Drzewa podobne:
Klon trójkwiatowy (Acer triflorum) i klon strzępiastokory (Acer griseum) mają podobne liście, ale klon mandżurski ma gładką, szarą korę, niepodobną do złuszczającej się kory u obydwu z nich.
Lokalizacja zdjęć: Arboretum w Rogowie.
Cechy drzewa:
Klon trójkwiatowy to drzewo liściaste, które potrafi w swojej ojczyźnie osiągnąć wysokość 20-25 metrów, ale zwykle jest dużo mniejsze. U nas góra 6-8 metrów i często w formie krzewiastej, w Wielkiej Brytanii 10-13 metrów wysokości. Jest to klon trójlistkowy. Ma żółtawo-brązową złuszczającą korę, która łuszczy się w zdrewniałych łuskach.
Liście. Liście mają 2,5-6 cm ogonek i trzy listki o 4-9 cm długości i 2-3,5 cm szerokości. Brzeg ząbkowany. Środkowy listek tego samego rozmiaru lub nieco większy niż dwa boczne listki. Liście świeżozielone i soczyste. Jesienią przebrwiają się na pomarańczowe tony, a spodnia strona liścia staje się dużo jaśniejsza.
Kwiaty. Kwiaty są żółte, tworzą małe baldachogrona złożone z trzech małych kwiatów - stąd pochodzi nazwa tego klonu.
Owoce. Skrzydlaki mają 4-5 cm długości i 2 cm szerokości, są owłosione i mają zdrewniałą skorupę.
Pochodzenie: Północno-wschodnie Chiny (Heilongjiang, Jilin, Liaoning) i Korea.
Rozmaitości:
Gatunek został po raz pierwszy wprowadzony do uprawy w 1923 roku. Rzadko spotyka się go w uprawie poza arboretami i kolekcjami hobbystycznymi. Rośnie powoli, preferuje wilgotną, dobrze przepuszczalną glebę. Jest stosunkowo tolerancyjny na suszę i glinę w porównaniu do swoich bliskich krewnych klonów. Nie toleruje mokrej lub nadmiernie zagęszczonej gleby. Jest to jedno z nielicznych drzew, które w cieniu przyjmuje piękne, jesienne barwy.
Drzewa podobne:
Spokrewniony z innymi gatunkami klonów trójlistkowych, takimi jak klon mandżurski (Acer mandshuricum) i klon strzępiastokory (Acer griseum) i posiada bardzo podobne liście. Różni je przede wszystkim kora.
Lokalizacja zdjęć: Arboretum w Rogowie.
Cechy drzewa:
Klon Maksymowicza to drzewo do 15, a nawet 20 metrów wysokości. U nas dużo mniejszy - osiąga góra 6-8 metrów. Kora od ciemnoszarej do czarniawej.
Liście. Liście trójlistkowe, z wierzchu gładkie i zielonkawe, a spodem owłosione i jaśniejsze. Środkowy listek większy od dwóch bocznych. Liście mają 3-5 centymetrowy ogonek i trzy podłużne listki, 5-15 cm długości i 3-6 cm szerokości. Brzeg liści gładki.
Kwiaty.
Owoce. Twarde, rozłożone poziomo skrzydlaki mają długość 3,5–6 cm i szerokość 1,2 cm.
Pochodzenie: Japonia (Honshū, Kyūshū, Shikoku) i Chiny (Anhui, Hubei, Hunan, Jiangxi, Sichuan, Zhejiang).
Rozmaitości:
Klon Maksymowicza został po raz pierwszy wprowadzony do uprawy w 1881 roku, kiedy jego nasiona zostały sprowadzone przez szkółki Veitch w Anglii, po tym jak zostały odkryte przez Charlesa Mariesa w lasach Hokkaidō. Rzadko spotykany w uprawie poza arboretami. Przepięknie przebarwia się jesienią. Przyjmuje żółtawe, pomarańczowe i czerwonawe barwy, a spodem jaśniejsze - kremowe. U nas rzadko owocuje.
Wiele starszych tekstów odnosi się do tego gatunku pod jego synonimem Acer nikoense Maxim., ale Maximowicz przytoczył również nazwę Negundo nikoense Miq. jako synonim. Miquel zwrócił uwagę, że jego Negundo nikoense był w rzeczywistości inną rośliną niż klon, który Maximowicz zamierzał opisać, i dlatego nadał temu klonowi nową nazwę, uhonorując w ten sposób Maximowicza.
Drzewa podobne:
Generalnie rozróżnianie klonów jest dość trudne ale klon Maksymowicza jest trójlistkowy, a takich znamy i spotykamy w Polsce tylko kilka. Popularny u nas klon jesionolistny jest dość łatwy do rozróżnienia, chociażby po błękitnawej korowninie młodych pędów i obfitym owocowaniu. Te rzadko spotykane można też odróżnić. Strzępiastokory po łuszczącej się, strzępiastej, kasztanowej korowinie. Trójkwiatowy - mniejsze listki i owocujący u nas owłosionymi skrzydlakami. Klon winnolistny - dość podobny, ale liście nieregularnie piłkowane. Klon mandżurski - liście na długich, czerwonych ogonkach. Klon Henry'ego - liście i pąki owłosione, kora srebrzysta.
Lokalizacja zdjęć: Arboretum w Rogowie.
Cechy drzewa:
Klon winolistny to małe drzewo lub duży krzew dorastający do 5–10 metrów wysokości. Kora gładka i szara. Młode pędy są zielone, często zabarwione na różowo, początkowo owłosione z białawymi włoskami, siwiejące w drugim roku.
Liście. Liście są trójlistkowe, z bardzo smukłym, czerwonym ogonkiem o długości do 10 cm; trzy listki mają długość 4–10 cm i szerokość 2–4 cm, z ogonkami do 1–2 cm i grubo ząbkowanymi brzegami. U góry są matowozielone, poniżej jaśniejsze i lekko błyszczące, jesienią przebarwiają się od bladożółtego do różowawego.
Kwiaty. Kwiaty wyrastają w zwisających gronach o długości 10–15 cm. Każdy kwiat z czterema działkami i płatkami. Jest dwupienny z kwiatami męskimi i żeńskimi na osobnych drzewach.
Owoce. Owoc to skrzydlak, z orzeszkami o długości 7 mm, skrzydełka o długości 15–25 mm, rozpostarte pod kątem ostrym.
Pochodzenie: Japonia - od południowego Hokkaidō przez Honshū i Shikoku do Kyūshū.
Rozmaitości:
Jego nazwa odnosi się do podobieństwa liści do liści Cissus, rodzaju roślin z rodziny winorośli.
Drzewa podobne:
Klon winolistny jest podobny do swojego najbliżej spokrewnionego klonu Henry'ego i jego blisko spokrewnionego z nim klonu jesionolistnego. Można go odróżnić od pierwszego z nich po szarzejących pędach rosnących w drugim roku (u klonu Henry'ego pozostają zielone przez kilka lat), a od drugiego klonu po zawsze trójlistkowych liściach, nigdy z pięcioma listkami, tak powszechnymi u klonu jesionolistnego.
Lokalizacja zdjęć: Arboretum w Rogowie.
Cechy drzewa:
Klon Henry'ego małe drzewo o wysokości do 10 metrów. U nas zazwyczaj niższe.
Liście. Liście zielone złożone z 3 listków, cienkie i papierowe, do 12 cm szerokości i 5 cm średnicy z woskowatym, białawym spodem.
Kwiaty. Kwiaty w smukłych, puchowatych kłosach, kwitnie w maju przed rozwojem liści.
Owoce. Owoce czerwone w młodości, zebrane w gronach o długości od 15 do 25 cm. Każdy skrzydlak z bardzo krótkimi szypułkami, skrzydła rozbieżne ustawione pod małym kątem.
Pochodzenie: Środkowe Chiny.
Rozmaitości:
Wprowadzony przez Wilsona w 1903 roku dla szkółki Veitcha.
Drzewa podobne:
Należy do tej samej grupy co klon trójlistkowy i klon winolistny, ale różni się od nich i wszystkich innych klonów trójlistkowych całymi brzegami liści oraz kwiatami bezszypułkowymi.
Lokalizacja zdjęć: Arboretum w Rogowie.