Lipa drobnolistna
Cechy drzewa:
Lipa drobnolistna osiąga wielkość około 25-40 m. i średnicę do ponad 100 cm. Pień jest prosty
do połowy wysokości wolny od gałęzi. Kora w młodości gładka,
zielonkawoszara, z wiekiem płytko i podłużnie spękana, ciemnoszara do czarniawej.
Liście małe 6-7 cm długości, skośne, sercowate z piłkowanym brzegiem. Pod spodem
liści charakterystyczne rudawe włoski w kącikach nerwów. Kwiaty żółtawe w luźnych
baldachach na długich
szypułach. Owoce to małe, okrągłe i gładkie orzeszki, łatwo pękające pod naciskiem.
Rozmaitości:
Największa lipa drobnolistna rośnie w Cielętnikach gm. Dąbrowa Zielona, byłe woj.
częstochowskie. Jej wiek wynosi 517 lat, obwód 992
cm, pierśnica 315 cm, wysokość 35 m.
Lipa należy do drzew silnie
nektaryzujących, masowo oblatywanych przez pszczoły. Kwiaty lipy odznaczają
się typowym silnym, miodowym aromatem. Kwitnie w końcu czerwca i lipcu.
Kwiaty lipy zawierają: garbniki, śluzy, pektyny,
flawonoidy, kwasy organiczne, sole mineralne (między innymi manganu) oraz
olejki eteryczne, cukry i niektóre witaminy.
Surowcem leczniczym są kwiatostany wraz z podsadką.
Kwiaty lipy zbiera się wyłącznie z drzew oddalonych od większych dróg,
arterii komunikacyjnych oraz miejsc poddawanych opryskom czy opylaniom.
Niewskazany jest również zbiór jej na terenie większych miast. Zbiór ten
jest kłopotliwy, ponieważ wymaga wchodzenia na drzewo, na wysoka drabinę, lub
użycia sekatorów na długim kiju. Należy uważać, aby przy okazji nie niszczyć
drzew i nie kaleczyć kory, a ucinać jedynie małe ukwiecone gałązki.
Zbioru dokonuje się w początkowym okresie kwietnia, gdy większość kwiatów
jest już otwarta, ale nie ma w nich jeszcze przekwitających. Lipę suszy się
łatwo w warunkach naturalnych, w miejscu przewiewnym i zacienionym. I o ile suszy
się w temperaturze podwyższonej, to nie może ona przekraczać 35oC.
Lipa u Słowian i Germanów uważana była za drzewo święte.
Ceniono ją od najdawniejszych czasów nie tylko ze względu na jej piękno,
lecz również właściwości lecznicze i miododajne. Dawniej stosowano w
lecznictwie ludowym również liście oraz korę lipową. Obecnie używa się wyłącznie
kwiatostanów. Posiadają one w pierwszym rzędzie właściwości
napotne i przeciwgorączkowe, przy przeziębieniach i zaflegmieniu górnych dróg
oddechowych. Lipa znajduje również zastosowanie w chorobach nerek, pęcherza i
w nerwicach. Naparem z kwiatu lipowego można także płukać gardło. W
warunkach domowych napar z lipy stosuje się przy wszystkiego rodzaju przeziębieniach,
grypach, anginie, a także przy bezsenności. W tym celu sporządza się napar z
2 łyżek kwiatu na 2 szklanki wrzątku, pijąc po 1 szklance 2-3 razy dziennie.
Do naparu przeznaczonego dla dzieci można dodawać łyżeczkę miodu. Napar
taki dodawany być może także do wody w kąpieli, szczególnie przy nerwicach
i trudnościach ze snem.
Lipa należy do najbardziej pożytecznych drzew. Jej
drewno jest szczególnie cenione od najdawniejszych wieków przy wyrobie sprzętów
domowych i w rzeźbie. Kwiat lipowy jest dobrą namiastką herbaty. Miód lipowy
posiada zbliżone właściwości do kwiatu lipowego.
Pochodzenie:
Europa i Kaukaz.
Lokalizacja zdjęć:
Żyrardów ul. Św. Jana.
- -
|
